Για κάποιο λόγο οι άνθρωποι της εποχής μας επιθυμούν να δημιουργήσουν αυτόματη ζωή, να ερμηνεύσουν τις σύγχρονες εξελικτικές θεωρίες της ζωής έτσι ώστε να καταδεικνύεται η ζωώδης προέλευση του ανθρώπου. Αμφισβητούν την καταξιωμένη από την κοσμολογία «ανθρωπική αρχή», ότι δηλαδή οι τιμές των παγκοσμίων σταθερών είναι τέτοιες ώστε υποχρεωτικά να οδηγούν στην εμφάνιση και στη ζωή του ανθρώπου στη γη, ή θέλουν την ύπαρξη άλλων όντων στο σύμπαν, όχι για να επικοινωνούν μαζί τους –αυτό δεν μπορεί να γίνει- αλλά προκειμένου να καταρριφθεί η μοναδικότητα του ανθρώπου.
Προτιμούν να διακηρύσσουν ότι ο υλικός κόσμος, το σύμπαν, είναι αποτέλεσμα τύχης, προέκυψε δηλαδή εκ του μηδενός, χωρίς θεϊκή παρέμβαση ή ότι είμαστε μία « ανακατανομή του τίποτα», δηλαδή όντα που προέκυψαν τυχαία από το μπέρδεμα του τίποτα με τον εαυτό του (!), παρά να ομολογήσουν ότι είμαστε θεόπλαστοι, μάλιστα «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν Θεού»
Προβάλλεται έτσι μία ανθρωπολογία εξωφρενική μόνο και μόνο για να διώξει στο περιθώριο το μεγαλείο του «εν τιμή όντως ανθρώπου». Προτιμάται η υλικότητα ή η τυχαιότητα, η εφημερότητα και η ζωϊκότητα της ανθρώπινης φύσης , προκειμένου να ανατραπεί η θεΪκή της προέλευση. Ένας άνθρωπος δυνατός σαν δεινόσαυρος, με παρελθόν πιθήκου, με προέλευση αμοιβάδας, με προοπτική το μηδέν, θνητός θεός ο ίδιος, χωρίς το μυστήριο του αιωνίου Θεού μέσα του ή την παρουσία Του γύρω του «άνθρωπος εν τιμή ών ου συνήκε, παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς».
Από το βιβλίο του Νικολάου, Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής: «Τελευταία μας ελπίδα η πρώτη μας αγάπη»
