Υπήρξαν ανέκαθεν περίοδοι στην ιστορία όπου το ηθικό επίπεδο ήταν χαμηλό. Σε τέτοιες εποχές, οι άνθρωποι απογοητευμένοι, γεμάτοι ανασφάλεια και έλλειψη προοπτικής, καταφεύγουν στο πιο οικείο και διαχειρίσιμο κομμάτι του εαυτού τους: το σώμα. Τέτοια είναι και η περίοδος που διατρέχει η σύγχρονη ανθρωπότητα. Το σώμα κατέχει κεντρική θέση στις προτεραιότητες, τις πολιτικές, τα θεάματα, τις διαφημίσεις. Προβάλλεται ως σώμα με δικαιώματα, ανεξαρτητοποιημένο από ελέγχους και περιορισμούς, προσωπικούς ή κοινωνικούς. Ή ως σώμα με επιθυμίες και ανάγκες που θα πρέπει να ικανοποιούνται χωρίς δισταγμό. Ή ως ναρκισσιστικό αντικείμενο, μέσο επίδειξης, εργαλείο κοινωνικής ανόδου, όπλο εξουσίας.
Από την άλλη, το σώμα εμφανίζεται ως απαξιωμένη ύλη, που σβήνει από ασθένειες και ασιτία σε μη προνομιούχες περιοχές της Γης, δηλητηριάζεται από τη μόλυνση του περιβάλλοντος, καταστρέφεται βάναυσα στις πολεμικές συρράξεις και στις τρομοκρατικές δράσεις, πωλείται μέσα από κυκλώματα trafficking. Και τελικά εξαφανίζεται οριστικά με το θάνατο.
Το σώμα μας το θεωρούμε τόσο δεδομένο, που δεν στοχαζόμαστε γι αυτό. Η σύγχρονη επιστήμημε τη δύναμη της εικόνας σε πολύ μικρή κλίμακα, αποκαλύπτει ότι το σώμα μας αποτελείται από μικρά σύμπαντα που λειτουργούν ανεξάρτητα από τη θέλησή μας με απίστευτη αρμονία! Το σώμα αξίζει το σεβασμό μας γιατί είναι ένα θαυμάσιο δημιούργημα. Γιατί με αυτό απολαμβάνουμε τη ζωή και τον πανέμορφο κόσμο. Γιατί είναι το σπίτι όπου κατοικεί ο Αθάνατος εαυτός μας. Γιατί ο Θεός επέλεξε σώμα με σάρκα και οστά για να έρθει κοντά μας. Γιατί ο Χριστός αναστήθηκε με σώμα και σώμα θα έχουμε όταν ξαναέρθει.
Οι τρόποι που βιώνουμε το σώμα είναι πολλοί: Το σώμα το όμορφο και δυνατό. Το σώμα το δύσμορφο, το κουρασμένο. Το σώμα που απολαμβάνει και χαίρεται. Το σώμα που υποφέρει και πάσχει. Το σώμα που επιδεικνύεται, που χρησιμοποιείται, που πωλείται. Το σώμα που αγαπά, που προσφέρει και προσφέρεται. Το σώμα που αισθάνεται, σκέφτεται, επικοινωνεί, γνωρίζει. Το σώμα που μοχθεί, δημιουργεί, γεννά. Το σώμα που καταστρέφει και καταστρέφεται.
Είναι ο εαυτός μας, ή μέρος του εαυτού; Και ποιο είναι το άλλο μέρος του εαυτού μας; Είναι τυχαίο κατασκεύασμα ή σοφό δημιούργημα κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού; Είναι δικαίωμα ή αγαθό; Είναι δημιουργός ζωής, ή πορεία προς την φθορά;
Είναι διαδεδομένη η αντίληψη ότι η Χριστιανική θρησκεία περιφρονεί το σώμα. Όμως, ισχύει το εντελώς αντίθετο. Το ανυψώνει και το εκτιμά ως θείο δώρο μαζί με τις χαρές και τις δυνατότητές του.
Ένας άνθρωπος με τεράστια μόρφωση, που βίωσε την φρίκη του Γερμανικού στρατοπέδου συγκέντρωσης Νταχάου, ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1880-1956), μιλά για το σώμα στο βιβλίο του «Το σώμα υπό το φως της Αναστάσεως»:
«Η ημέρα της Ανάστασης είναι ημέρα καθολικής χαράς και εορτάζεται παγκόσμια από θρησκευόμενους και μη θρησκευόμενους. Πού έγκειται η μυστηριώδης και ελκυστική δύναμη της Ανάστασης; Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς απαντά:
Οπωσδήποτε σε κάτι που είναι πολύ κοντά στην καθολική ανθρώπινη αποδοχή. Η Χριστιανική θρησκεία χαρακτηρίστηκε πολλάκις ως η «θρησκεία του πνεύματος». Όμως, ίσως δεν είναι το πνεύμα αυτό το κάτι που κερδίζει την καθολική αποδοχή, αλλά κάτι πιο ανθρώπινο, κατανοητό και απλό. Υπάρχει κάτι που στέκει εγγύτερα στον άνθρωπο από το πνεύμα. Αυτό είναι το σώμα.
Η χριστιανική πίστη παρουσιάστηκε με πρόνοια για τον κόσμο, για να αναζωογονήσει τους αναλωμένους και να ανανεώσει τους γηρασμένους λαούς, να υψώσει την αξία της υλικής σωματικής ζωής, να αποκαταστήσει το σώμα.
Από την Πλατωνική φιλοσοφία, που κυριαρχούσε στον κόσμο όταν εμφανίστηκε ο Χριστιανισμός, οι περισσότεροι άνθρωποι καταλάβαιναν μόνον ότι η ζωή δεν αξίζει τίποτα, ότι το σώμα είναι κακό και ότι μετά το θάνατο δεν ζεις σωματικά. Και αυτή η (μεγαλύτερη) μερίδα των ανθρώπων έβγαλε ως συμπέρασμα μία δική της ηθική, διόλου ασκητική, αλλά Βακχική και ευδαιμονιστική. Το ηθικό επίπεδο στον Ελληνορωμαϊκό κόσμο ήταν χαμηλό. Οι βακχικές ιεροτελεστίες ήταν τακτικές, ο αγώνας δρόμου πίσω από τις απολαύσεις και τις ηδονές, φυσικές και μη, ήταν ασυγκράτητος. Κοντολογίς, ευτέλιζαν το σώμα ως την πλήρη εξουθένωση και όλεθρό του, θέτοντάς το στην υπηρεσία των παθών.
Ο Χριστιανισμός αποκατέστησε το σώμα με το κήρυγμα της ενσαρκώσεως του Θεού και της Αναστάσεως του Χριστού εκ νεκρών. Το κήρυγμα αυτής της νέας πίστης για την αποκατάσταση του σώματος κατά την μεταθανάτια ζωή έδρασε θαυματουργικά τόσο στο νου όσο και στην καρδιά των ανθρώπων. Αυτή η διδασκαλία θύμιζε πολύ στον κόσμο την ομηρική, τη λαϊκή πίστη της πρώιμης περιόδου του, στη μεταθανάτια ζωή των ανθρώπων, αλλά ήταν ασύγκριτα συμπαθέστερη από εκείνη.
Αν η πίστη στην Ανάσταση αποκατέστησε το εκείθεν σώμα (το μεταθανάτιο) και η πίστη στην ενσάρκωση του Θεού αποκατέστησε το εντεύθεν σώμα (το επίγειο), δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τις πρακτικές και ηθικές συνέπειες της διδασκαλίας περί Θείας ενσαρκώσεως και Αναστάσεως του σώματος: Αυτή η σωματική ζωή δεν είναι πλέον ακάθαρτη και ανίερη, αλλά καθαρή και ιερή, αφού ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα, δεν είναι ευτελούς και υποτιμημένης αξίας αφού είναι αγαπημένο έργο του Θεού, δεν είναι κάτι κακό αλλά καλό αφού ο Θεός φροντίζει γι αυτή.
Η μετά θάνατον ζωή δεν έχει ένα άμορφο «ουράνιο» σώμα, δεν είναι μία απελπισμένη σκιά, ακόμη κι αν δεν είναι πλήρης όπως στην επίγεια ζωή.
Αυτή η πίστη (χριστιανική) έσωσε τον κόσμο από τη φιλοσοφική σωματοφοβία και τον άστοχο ασκητισμό και επίσης από τη Βακχική ακολασία στην οποία είχαν υποβάλλει πολλοί το σώμα, απαξιώνοντάς το, αλλά ωστόσο ζητώντας από αυτό όλες τις δυνατές και αδύνατες ηδονές.
Ο χριστιανισμός επέστρεψε στο σώμα εκείνα τα δικαιώματα, τα οποία ο Δημιουργός του κόσμου του προόριζε κατά τη δημιουργία».
